Rozdział 22

Po kilku namolnych telefonach do jego matki wreszcie dowiedziałam się gdzie odbędzie się pogrzeb.
Nie mówiąc nic nikomu wsiadłam do najbliższego pociągu.
W uszach brzmiały ciche dźwięki z słuchawek i stukot szyn, pusty przedział i tępo wklejony w szybę wzrok i to pierdolone poczucie winy rozkładały mnie na części pierwsze.Z wielkimi wyrzutami sumienia, nie mogąc zrozumieć jego decyzji dojechałam do Warszawy.
W końcu dojeżdżam pod kościół widzę plączące kobiety w czarnych sukniach i duszących emocje mężczyzn w garniturach. Pod chwili pod świątynie podjeżdża ciemny długi samochód otwiera się bagażnik 
i dopiero widząc jasna trumnę uświadamiam sobie,że jego rzeczywiście już nie ma. Po policzkach cieknie coraz więcej łez, po woli uginają mi się nogi, coraz więcej wyrzutów siedzi w mojej głowie.
Jak ja  spojrzę tym wszystkim ludziom w oczy przecież nie dam rady, nie potrafię tego udźwignąć.
Mimowolnie cofam się, upuszczam biała różę, którą do tej pory ściskałam z całych siŁ by dać upust strachu.
Uciekam.Nie wiedząc co dalej robić siadam na jednej z parkowych ławek do głowy przychodzi mi tylko  jedno miejsce wsiadam do autobusu i po chwili jestem już na miejscu  w torebce nadal mam srebrne klucze
wyciągam je i wchodzę do mieszkania.
To co zobaczyłam było bardzo dziwne, porządek,ład to mieszkanie wyglądało całkiem inaczej niż tamtego dnia kiedy w gniewie zabierałam ostatnia walizkę.
Niepewnie rozglądam się po mieszkaniu,są tu jeszcze nasze zdjęcia. Biorę jedną z ramek i przecieram palcem szybkę, na  którą po chwili spada słona kropla,może nie rozstaliśmy się w miłej atmosferze, ale przecież były też dobre chwile, kiedy jego uśmiech przewiercał mnie na wylot, kiedy całował mnie tak wyjątkowo jak nikt inny.Mam do niego wielki żal ale teraz kiedy patrzę na to mieszkanie, na nasze zdjęcia to ten żal znika. W ciszy oglądam mieszkanie  delikatnie jeżdżę palcem po meblach kiedy słyszę jak drzwi się otwierają, stoi w nich jego matka patrzy na mnie z wielkim zdziwieniem, stoimy nieruchomo co zrobić przecież nie ucieknę kolejny raz.
-Co tu robisz?
-Nie chciałam przeszkadzać - mówię drżącym głosem
-Majka,może ja rzeczywiście źle to oceniłam, ale zrozum nie wiesz co czuje matka, która traci syna i to w taki sposób. Po prostu nie mogłam pogodzić się z faktem,że postanowił to teraz skończyć kiedy wreszcie się odbił, skończył terapię,znalazł dobrą pracę nie rozumiałam jego decyzji musiałam na kimś wyładować swoje emocje, Maju przepraszam  nie powinnam tego na ciebie zrzucić.
-Rozumiem, też nie mogę tego zrozumieć a jest w tym sporo mojej winy.Przepraszam.
Nic już nie mówiąc kobieta zabiera torbę z kanapy i wychodzi.
Siedziałam tu w ciszy przez kolejne kilka godzin paląc papieros po papierosie, wyrzucając sobie każdy popełniony błąd, wyrzucałam mu jak bardzo jestem wściekła,że to zrobił, zapominając,że sama chciałam się zabić teraz wiem jaki byłby to błąd, wiem,że nie robię tym krzywdy sobie ale wszystkim wokół.
Przypomina mi się jedno miejsce, wychodzę z mieszkania i mijam windą kolejne piętra, dojeżdżam.
Siadam na dachu  i patrzę na zabiegane miasto wokół mnie znów unosi się dym, włosy rozwiewa wiatr,to właśnie tu pierwszy raz zabrał mnie gdy wyniosłam się z domu z lekkimi wyrzutami staliśmy w szczelnym uścisku.Po policzku znów spłynęła łza,
W końcu podchodzi do mnie, siada obok i nic nie  mówiąc zakłada na moje barki bluzę, patrzę w jego oczy, które lśnią bardziej niż Warszawskie ulice.
- Jak mnie znalazłeś?- pytam patrząc na blondyna.
-Karol mi powiedział,że tu będziesz.
-Dziękuję-zbliżam się i całuję Nowakowskiego w policzek.
-Myślałem,że mnie nienawidzisz.
-Pit to był spontan przecież wiesz,że zależy mi na tobie.
-Mi też.
-Przecież masz Justynkę - wywracam teatralnie oczami
-Chciałem ją tylko poznać co mam zrobić, stanąć tui zacząć krzyczeć,że cię kocham żebyś mi uwierzyła.
- No mógłbyś.
- Kocham Cię - siatkarz zaczyna krzyczeć  najgłośniej  ja tylko może , a wszyscy patrzą na nas jak na idiotów
-Przestań  głupku ja też Cię kocham - na mojej twarzy pojawia się promienny uśmiech i wpijam się w jego usta .
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
a więc mamy kolejny tak jak obiecałam  piątek przed meczem :)
A więc dziś koszulki reprezentacyjne wychodzą z szaf i kibicujemy naszym orzełkom  ;) ja tam wierzę,że dziś wygramy 3:0
A puki co nie ma to jak  kibicować Brazylii już 2:0 hah dziś moje serce nie  jest przy Francji zreszta jakoś za nimi nie przepadam :)
Lecem skupić się na meczu ^^
Czytajcie i KOMENTUJCIE ;)